Waarom moet je als werkgever voor je medewerkers zorgen?

En waarom zou je dat willen?

Veel MKB werkgevers zijn niet zo bezig met het zorgen voor de medewerkers. Wat ik vaak terugkrijg is de stelling: “het zijn allemaal volwassen mensen die prima voor henzelf kunnen zorgen. Waarom zou je dan ook nog voor hen moeten zorgen en kosten maken? Ze krijgen keurig betaald voor hun werk en daarmee is de kous toch af?” Ja en nee is dan mijn antwoord.

Theoretisch is daarmee inderdaad de kous af; voor hun arbeid krijgen ze salaris en daarmee is de balans tussen geven en nemen weer in evenwicht. Bij de salarisbetaling is de ‘schuldpositie’ vereffent en kan iedereen elkaar weer recht in de ogen aankijken. Maar door deze continue vereffening van de wederzijdse schuld ontstaat geen gezonde en langdurige relatie. Een gezonde relatie is gebaseerd op een continue wisselende (kleine) onbalans in de schuldpositie.

Gezonde en ongezonde schuldposities

Ongezonde schuldposities ontstaan wanneer een van de partijen veel te veel geeft en de ander niks of te weinig terug kan geven of doen. Stel dat je als werkgever iemand in dienst hebt en je betaalt de persoon een salaris van een manager voor het werk in het magazijn. In het begin zal de medewerker genieten van het hoge salaris, maar op redelijk korte termijn begint de medewerker zich schuldig te voelen: “ik krijg veel meer dan ik teruggeef.” De balans tussen geven en nemen is dan verstoord, waardoor de medewerker uiteindelijk ervoor kiest om de verbinding te verbreken voor zijn eigen gezondheid.

Andersom kan ook. Als je als werknemer heel veel geeft om bijvoorbeeld het bedrijf te helpen om een overweldigende klantvraag aan te kunnen, maar dat wordt niet beloond in geld, aandacht, en/of erkenning, dan zal vroeg of laat hier onvrede over ontstaan en gaat de medewerker zijn inzet verlagen of hij gaat weg naar een andere werkgever.

Gezonde schuldposities hebben het kenmerk dat ze als een wip-wap heen en weer gaan. Dan geeft de een iets meer en neemt de ander dus, en het volgende moment is dat net andersom. Door de continue wisseling ontstaat een langetermijn verbintenis tussen beide partijen die het beste van elkaar naar boven haalt.

Zorgen voor je medewerkers

In de metafoor van de wip-wap geef je als werkgever iets extra’s aan je medewerker, die daarvoor in ‘ruil’ ook iets terug gaat doen. Dat noem je ook wel de wet van de Wederkerigheid. Als ik iets geef, heeft de ander de sociale druk om iets terug te geven dat net iets groter is. Hierdoor ontstaat weer een kleine onbalans, waardoor de wip-wap blijft bewegen.

Wanneer je dus als werkgever zorgt voor je medewerkers, geef je ze iets meer dan het salaris voor de normale arbeid. Als vanzelf zullen de medewerkers iets terug willen doen om de balans weer gezond te maken.

Wat levert ‘zorgen voor’ dus op?

Puur economisch gezien wordt je hier als werkgever beter van. Door bijvoorbeeld voor iemand te zorgen tijdens moeilijke periodes, krijg je een extra gemotiveerde medewerker terug.

Naast het economische is er ook het sociale aspect. Een gemotiveerde medewerker zal als ambassadeur fungeren voor jou als werkgever in zijn netwerk, zowel naar nieuwe medewerkers als naar (nieuwe) klanten toe. Dat levert vaak veel meer op dan de kosten die je als werkgever maakt voor dat extra’s.

Als je wilt weten welke extra’s goed scoren: persoonlijke ontwikkeling, stimuleren van een gezonde levensstijl, oprechte complimentjes, luister naar hen en ga het gesprek aan wat hen bezighoudt (en daar ook wat mee doen ;-)).

Als voorbeeld een CV monteur die onlangs bij mij thuis de CV kwam repareren: “mijn werkgever zorgt goed voor mij en komt zijn afspraken na.” Wat denk je dat ik nu denk als klant van deze werkgever? Precies!

Heel veel succes met zorgen voor je medewerkers!

Benno Rijpkema
executive coach