Omdat we als mens niet graag geconfronteerd worden met onze pijn en zwakheden, zetten we (onbewuste) overlevingsmechanismen in om onszelf staande te houden tijdens stress. Deze mechanismen lossen niks op, maar het maakt de pijn die we ervaren ietsje beter te hanteren.
1) We sluiten ons verder af van de omgeving, staan minder open voor anderen en laten minder bij ons binnenkomen. De afstand wordt dus nog groter dan die al was;
2) We werken maar met een selectief aantal gelijkgestemden samen en vormen een los eilandje in het geheel;
3) We schieten door in perfectionisme om te laten zien dat we ons best doen en het niet aan ons ligt;
4) We houden werk bij onszelf en werken harder omdat we er niet meer op vertrouwen dat het anders goed komt.

De bovenstaande onbewuste (collectieve en individuele) gedragspatronen zetten we in om te overleven in tijden van stress, maar zorgen ook voor een versterking van de vicieuze cirkel. We verliezen onszelf om de controle te behouden en maken onze wereld steeds kleiner. Dit zijn allemaal factoren die zorgen dat we min of meer ‘uitdoven’. Nu we dit al zo’n negen maanden volhouden, is een sterke stijging van ziekteverzuim door stress en burn-out een logisch gevolg.